Mozela, Saara, Ruwer i ich meandry

W południowo-wschodniej części Niemiec, poczynając od źródła we francuskich Wogezach, toczy swe wody kręta Mozela. Do 2007 roku, ten trzeci w Niemczech pod względem wielkości produkcji region winiarski nosił zbiorczą nazwę Mosel-Saar-Ruwer. Dziś każda z rzek określająca jednocześnie podregion, może występować na etykiecie winnej butelki samodzielnie. Mozela, wraz z dopływami, to królestwo rieslinga. Chłodny klimat aż do lat dziewięćdziesiątych powodował, że w niektórych siedliskach regionu tylko 3-4 razy na dekadę winogrona osiągały pełną dojrzałość i dlatego nie każdy rocznik był możliwy do zabutelkowania. Dziś jest dużo łatwiej. Pozostałe nasadzenia w regionie to müller-thurgau (zdecydowanie mniej wymagający glebowo oraz siedliskowo) i obecny już tylko tutaj, uprawiany w czasach rzymskich, elbling. Szczepy czerwone, reprezentowane głownie przez spätburgundera (niemiecka nazwa dla pinot noir) to sprawa marginalna, chociaż wspomniany Burgundczyk w paru małych moselskich siedliskach udaje się doskonale.

Region Mozeli jest niespotykanie malowniczy. Winnice prowadzone na stromych zboczach, po obu stronach rzeki, zapewniają niesamowite widoki i są wielką (nie tylko!) enoturystyczną atrakcją, ale nachylenie pagórków, sięgające miejscami nawet 70% powoduje, że praca przy krzewach i zbiory winogron możliwe są tylko ręcznie, a najlepiej, z zabezpieczeniami.

Tutejsze wina są wyjątkowe w skali świata. Riesing mozelski jest delikatny, lekki jak piórko, jeśli wytrawny to mocno kwasowy (styl harmonish trocken), ale tę kwasowość winiarze kontrują cukrem resztkowym osiągając doskonałą równowagę.  Cechą charakterystyczną jest niebywała mineralność, smak ten, trudny do konkretnego opisania, wynika z podłoża łupkowego obecnego w znacznej części regionu. W winach spotkamy jabłkowe i cytrusowe aromaty, połączone z woskowością czy miodowością, złożoność, bogactwo wrażeń i pozornych przeciwieństw, również w słodkich wydaniach rieslinga, produkowanego z winogron zaatakowanych szlachetną pleśnią (trockenbeerenauslese) czy w winie lodowym.

Najbardziej kwasowe wina dostarcza Saara. Jej winogrady są szczególnie narażone na wiosenne przymrozki. W górnej części biegu uprawiany jest odporny elbling.

Ruwer to maleńka rzeczka, choć warto tu wspomnieć, że przy niej znajdują się najstarsze i najbardziej prestiżowe gospodarstwa winiarskie Niemiec, produkujące subtelne rieslingi i świeże pinot noiry.

Najlepsze miejsca do uprawy to skierowane na południe lub południowy zachód zbocza pagórków tuż nad brzegami rzeki. Taka ekspozycja wydobywa z winogron maksymalną koncentrację składników aromatycznych.

Bardel M., Gogolińśki W.: Wiedza o winie. Tom II Geografia wina. Stary świat, Kraków: Wydawnictwo Czas Wina, 2018

Johnson H., Robinson J.: The world atlas of wine, 8th edition, Octopus Publishing Group, 2019