Triple sec to zbitek francuskich wyrazów potrójny oraz wytrawny. Faktycznie, jeśli porównać tę kategorię bezbarwnych, mocno alkoholowych likierów do sycylijskiego arancello czy francuskiego Grand Marnier Cordon Rouge, triple sec zdają się być interesująco cierpkie, co wynika z wykorzystania do ich produkcji skórek pomarańczy gorzkiej. To niedaleka krewna dobrze nam znanej i chętnie jadanej pomarańczy słodkiej. Natomiast potrójność z nazwy odwołuje się prawdopodobnie do trzykrotnej destylacji bazowego neutralnego alkoholu, co w XIX wieku, gdy Jean-Baptiste Combier wynalazł ten intensywnie cytrusowy likier, było gwarancją bardzo wysokiej jakości trunku.

W epoce wielkich odkryć i późniejszej kolonizacji Holendrzy jako niezwykle sprawni kupcy i żeglarze udawali się do najdalszych zakątków świata, by dostarczać z nich do Europy rozmaite niedostępne na naszym kontynencie towary. W 1621 roku Republika Zjednoczonych Prowincji (było to państwo położone na terenach dzisiejszego Królestwa Niderlandów) utworzyło Holenderską Kompanię Zachodnioindyjską, której członkowie dysponowali monopolem na obrót towarami z nowo odkrywanych terytoriów zamorskich. Do objętych preferencyjnymi warunkami handlowymi terenów należała między innymi porośnięta tropikalną roślinnością – w tym drzewami pomarańczowymi – wyspa Curaçao.

Ponieważ Holendrzy w porównaniu z pozostałymi europejskimi nacjami biegli byli w sztuce destylacji już w XVI wieku, nic dziwnego, że byli pierwszymi, którzy mocny i wysokojakościowy alkohol postanowili zmieszać z kompozycją ziół i skórek pomarańczy, importowanych z Małych Antyli. Wytwarzane tym sposobem likiery szybko zyskały nazwę Curaçao, używaną do dziś. To z tej niderlandzkiej koncepcji wyrósł później francuski triple sec, zdecydowanie bardziej pomarańczowy, gdyż pozbawiony innych dodatków smakowych i długo macerowany.

Gdy w 1834 roku we francuskim Saumur na zapleczu swoich delikatesów cukiernik Jean-Baptiste Combier wymieszał łupiny z haitańskich pomarańczy z alkoholem, by po 24 godzinach poddać ten miks destylacji w miedzianym alembiku, nie miał jeszcze gotowej nazwy handlowej dla efektu swych zabiegów. Napój urzekał cytrusowością i doskonałym balansem słodyczy i goryczy, nic więc dziwnego, że stał się lokalnie absolutnym przebojem i jest do dziś produkowany zgodnie z pierwotnym przepisem. Jednak dopiero gdy Edouard Cointreau przejął po ojcu słynną destylarnię w Angers, powielił inspirowany holenderskim wyrobem pomysł Combiera, nadał mu chwytliwą nazwę handlową – Curaçao Triple Sec Cointreau – i zainwestował sporą sumę w reklamę.

W 1889 i w 1900 roku na dwóch odwiedzonych łącznie przez ponad 80 milionów zwiedzających Wystawach Światowych w Paryżu na stoisku Cointreau stał alembik, w którym na bieżąco produkowano kolejne, świeże porcje likieru, by częstować nim publiczność. W podsumowaniu tych wydarzeń triple sec z destylarni w Angers dwukrotnie został nagrodzony medalem za najwyższą jakość i zapadł w pamięć milionów przyjezdnych z każdego kontynentu. Nic dziwnego, że na początku XX wieku w wielu podręcznikach barmańskich koktajle z rodziny daisy (mocny alkohol + likier pomarańczowy + sok z cytryny lub limonki + syrop cukrowy, a więc na przykład Sidecar czy Margarita) zamiast sugestii wykorzystania w przepisach dowolnego likieru pomarańczowego, zawierały imiennie wymienione Cointreau.

Tym, co łączy wszystkie marki triple seca, jest wykorzystywanie suszonych skórek pomarańczy rozmaitych odmian, których słodycz, gorycz, tempo dojrzewania, poziom zawartości olejków eterycznych i wiele innych czynników wpływają na finalny smak produktu. Podczas gdy najstarsza marka, Combier, wykorzystuje wyłącznie cytrusy z Saint-Raphaël na Haiti, najbardziej znane Cointreau sprowadza pomarańcze odmian słodkich z Hiszpanii, Senegalu i Ghany, zaś odmiany gorzkie z Brazylii i Tunezji – koncepcji pomarańczowego terroir jest jak widać wiele.

Łupiny suszy się do momentu, gdy woda stanowi zaledwie ok. 10-15% ich objętości. Najlepsze marki na rynku szczycą się powolnym, kilkudniowym suszeniem zdejmowanych ręcznie skórek, rozwieszonych na sznurkach w promieniach słońca. Nie ma jednak żadnych przepisów prawnych zakazujących obierania mechanicznego czy wykorzystania przemysłowych suszarek w procesie powstawania triple seca, na co powinniśmy brać poprawkę kupując butelkę z niższej półki cenowej, niż wiodący producenci.

Kolejnym krokiem jest maceracja skórek w mocnym alkoholu rolniczym. Popularnym surowcem do produkcji bazowego spirytusu jest burak cukrowy z powodu jego idealnie neutralnego smaku. Następnie miksturę destyluje się, czasem kilkukrotnie, aby uzyskać napój idealnie pomarańczowy o doskonałym balansie pomiędzy goryczą, słodyczą i kwasowością.