Mojito

Nie ma pewności, kto konkretnie postanowił zmieszać składniki, które tworzą Mojito – nazwisko tej osoby znikło na kartach historii. Jest jednak niemal pewne, że faktycznie na Kubie sporządzono je po raz pierwszy i to tam rozlała się pierwsza fala jego popularyzacji. Istnieje legenda, w ramach której najsłynniejszy pirat, Sir Francis Drake, miał przybić do Hawany, by splądrować ją z całego złota, jednak rabunek nie doszedł do skutku – jego załogę zmógł szkorbut i dyzenteria. Rdzenni mieszkańcy, południowoamerykańscy Indianie, pochylili się z troską nad morskimi wilkami – gdyż wbrew obiegowej opinii piraci byli lubianą przez prosty pracujący lud społecznością i najbiedniejsi często witali ich z szeroko otwartymi ramionami, nie mając się czego obawiać z ich strony – i postawili chorych na nogi mieszanką lokalnej aguardiente (ówczesny odpowiednik dzisiejszego rumu, wyrabiany z wykorzystaniem prymitywnej aparatury destylacyjnej) z limonkami i miętą. Ziarnem prawdy w tej opowieści jest chociażby fakt, że zawarta w cytrusach witamina C faktycznie zapobiega szkorbutowi, mięta ma potwierdzony naukowo dobroczynny wpływ na układ trawienny, zaś jeśli chodzi o mocny alkohol – działa on bakteriobójczo i przyjmowany w niewielkich ilościach reguluje pracę układu trawiennego.

Cytrynowy, orzeźwiający smak idealnie podkreśli smak owoców morza pozbawionych nadmiaru dodatków. Patera usmażonych krótko czy zgrillowanych krewetek, langustynek i małych morskich rybek w rodzaju sardynek z solą i cytryną to idealne połączenie z tym kubańskim drinkiem. Rybne i mięsne tacos z lekko pikantnymi salsami, złagodzonymi dodatkiem śmietany czy guacamole również zyskają, gdy popijemy je Mojito. Napój ten znakomicie resetuje paletę kubków smakowych pomiędzy kolejnymi kęsami wyrazistego jedzenia np. ryb i białych mięs w tradycyjnych dla japońskiej kuchni glazurach w stylu teriyaki czy kabayaki.