Nie każde wino z Piemontu to Barolo, czyli kilka słów o innych apelacjach regionu

Apelacja Barbaresco to niewielki obszar upraw, położony na północny wschód od słynącej ze zbiorów białych trufli miejscowości Alba. Tamtejsze wzgórza wzdłuż rzeki Tanaro porasta głównie endemiczny dla regionu szczep nebbiolo, gdyż jedynie on może składać się na zawartość butelek opatrzonych adekwatną banderolą DOCG. Winorośl innych odmian jest tu kultywowana jedynie na nieatrakcyjnych zboczach północno-zachodnich, na których nebbiolo nie miałoby wystarczająco wiele słońca, by ujawnić swój pełen potencjał. Warunki pogodowe i geologiczne są zbliżone do tych, które panują w gminach apelacji Barolo, a jednak nieznacznie mniejsza odległość od rzeki, podłoże bogatsze w piasek oraz niższa średnia wysokość nad poziomem morza powoduje, że zbiory winogron zaczynają się tu o tydzień wcześniej, a wino w efekcie jest nieco lżejsze i ukazuje swą prawdziwą twarz po krótszym starzeniu, niż w przypadku Barolo.

Cortese, z którego to szczepu – jak łatwo zgadnąć po nazwie – powstają wina tej apelacji, prawdopodobnie narodził się właśnie w Piemoncie bądź jego okolicach i tam właśnie cieszy się największą popularnością. W ramach apelacji Gavi DOCG powstaje z niego białe, wytrawne wino o wysokiej kwasowości, orzeźwiające i surowe w sposób charakterystyczny między innymi dla Chablis czy niektórych win na bazie pinot grigio. Prawo apelacji pozwala na produkcję wersji musujących, które wyprodukowane z wykorzystaniem wtórnej fermentacji w butelce – choć rzadko spotykane – wytrawnością i przyjemnym odrętwieniem, jakie przynoszą podniebieniu, przypomina szampany Blanc de Blanc. Niestety, apelacja jest tak eksploatowana, że możemy w ramach niej trafić na wspaniałe hity i – zwłaszcza w supermarketowej półce cenowej 20-40 zł – absolutne kity, w związku z czym warto potwierdzać swoje wybory recenzjami z popularnych portali enologicznych.

Nazwę odmiany, z której powstaje to wino, można by na polski przetłumaczyć zdrobniale jako malutkie słodziutkie. Winorośl szczepu dolcetto nie rodzi jednak ani małych, ani szczególnie słodkich owoców, a wina, które z niej powstają, są co prawda nisko kwasowe, ale potrafią zaskoczyć intensywnymi taninami, aromatem kakao, anyżu i czarnego pieprzu. Nazwę można nieco lepiej zrozumieć porównując reprezentantów tej apelacji z resztą czerwonej piemonckiej konkurencji i wtedy faktycznie dochodzimy do wniosku, że wino nie jest aż tak potężne, aż tak złożone i wymagające lat leżakowania, jak barbery czy nebbiola produkowane po sąsiedzku – jest znakomitym winem na co dzień. Być może Piemontczycy nazywają je tak czule również dlatego, że jest to ich ulubione czerwone wino, jeśli można to policzyć na podstawie spożywanej lokalnie objętości z podziałem na apelacje. Dolcetto dojrzewa nawet przy ograniczonym nasłonecznieniu, więc porasta wszystkie te zbocza wzgórz, którymi wzgardziłoby wymagające, szlachetne nebbiolo.