Nazwa bez wątpienia pochodzi od francuskiej dynastii Burbonów. Skąd jednak francuscy monarchowie wzięli się w Stanach Zjednoczonych? W okresie rozwoju brytyjskich kolonii tamtejszym okręgom administracyjnym nadawano europejskie nazwy. Idąc tym tropem dotrzemy do Bourbon County (ze stolicą
w miejscowości… Paris) w stanie Kentucky, ojczyźnie bourbonu. To właśnie od nazwy hrabstwa najprawdopodobniej wzięła się nazwa alkoholu. Choć pierwszych prób destylacji whiskey z kukurydzy podjęli się szkoccy i irlandzcy osadnicy pod koniec XVIII wieku, współczesnym mianem zaczęto ją określać dopiero
w okolicach roku 1850.

Znajomość procesu destylacji przybyła na południe Stanów Zjednoczonych pod koniec XVIII wieku wraz z osadnikami przede wszystkim pochodzenia szkockiego i irlandzkiego, ale również walijskiego, niemieckiego czy francuskiego. Choć oczywiście niemal niemożliwy do potwierdzenia jest fakt, który
z farmerów jako pierwszy wpadł na pomysł, by z kukurydzianego zacieru sporządzić wysokoprocentowy trunek domowej roboty, najczęściej przypisuje się
tę zasługę pastorowi baptystów, Elijahowi Craigowi. On jako pierwszy miał – oprócz samego sporządzenia destylatu, którego podstawowym składnikiem była kukurydza – wpaść na pomysł wykorzystywania dębowych beczek o opalonych od wewnątrz ściankach do przechowywania trunku. Nie może być to prawdą, gdyż na starym kontynencie od wieków praktykowano opalanie beczek, by wzbogacić oddawane przez nie do wlanego do nich płynu walory smakowe.
Jednak do dziś ta metoda starzenia zawarta jest w definiującej sposób produkcji burbona dyrektywie Kongresu, a legendę o pastorze Craigu powtarza się
na turystycznych wycieczkach po nie jednej destylarni.

Przez cały XIX wiek burbon stawał się coraz bardziej popularny, będąc trunkiem zdecydowanie tańszym, niż importowane alkohole. Był też bardzo łatwy
w produkcji, biorąc pod uwagę olbrzymie jak na liczbę osadników areały kukurydzy na urodzajnej, przez większość roku znakomicie nasłonecznionej ziemi Kentucky. Do dziś to w tym właśnie stanie ma miejsce 95% światowej produkcji burbona.

Niestety, w 1919 roku cały dotychczasowy dorobek wszystkich destylarni został właściwie unicestwiony. W życie weszła 18. poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych, wprowadzając całkowity zakaz produkcji, transportu i sprzedaży alkoholu. Prohibicja trwała aż do 1933 roku i całkowicie zrujnowała przemysł alkoholowy w całym kraju. Zaledwie kilka destylarni burbona otrzymało na te trudne lata rządową licencję, pozwalającą na butelkowanie alkoholu do użytku medycznego.

Ten okres absolutnego zastoju nie spowodował jednak upadku lokalnej tradycji. Więcej! Produkcja burbona odrodziła się z taką mocą, że w 1964 roku Kongres uznał ten produkt za dobro narodowe i obłożył jego produkcję restrykcyjnymi zasadami, dotyczącymi destylacji i starzenia, zupełnie jak w prestiżowych apelacjach winiarskich. Dziś to właśnie burbonu wśród wszystkich alkoholi eksportuje się najwięcej, a w 2019 roku w samym Kentucky napełniono nim
1 700 000 beczek.

Wszystko zaczyna się od powstania zacieru. Choć prawo narzuca niezbędne minimum kukurydzy na poziomie 51% zawartości, większość producentów decyduje się na około 70% jej udziału w objętości. Zboża drobnoziarniste, zapewniają balans smakowy. Żyto na przykład dodaje pieprznego, ostrzejszego charakteru, pozwala produkować burbony ciężkie i zdecydowanie wytrawne. Dodatek pszenicy wzmaga słodycz i łagodzi finalny smak, skutkując lekkimi, łatwymi
w degustacji burbonami. Natomiast słód jęczmienny przyśpiesza i stabilizuje proces fermentacji, a także wyostrza smaki i aromaty, biorące się z pozostałych wykorzystanych zbóż.

Ziarna są grubo mielone i mieszane z wodą. Taki miks podgrzewa się, by doprowadzić do rozpadu złożonych cukrów w podlegające fermetnacji cukry proste.
Co ciekawe, jedynie amerykanie przy produkcji burbona praktykują mieszanie zbóż już na etapie gotowania zacieru – przy blendach szkockiej whisky czy kanadyjskiej whiskey mieszanki powstają na bazie finalnych, przedestylowanych już produktów.

Istotną rolę w produkcji burbona odgrywa krystalicznie czysta woda. W Kentucky, zwłaszcza w okolicach Louisville, gdzie znajdują się najważniejsze destylarnie regionu, wapienne podłoże odpowiada za wspaniałą jakość wody, wysoko ją mineralizując, ale też odfiltrowując sole żelaza, których obecność potrafi zrujnować proces fermentacji.

Następnie ciepła mieszanka pompowana jest do kadzi, gdzie do bieżącej zbożowej masy, dodaje się porcję zacieru z poprzedniego cyklu produkcji. Znamy
tę praktykę od naszych babć, które odkładały część ciasta na chleb, by móc ją – pełną naturalnie mnożących się w kontakcie z powietrzem drożdży – dodać
do kolejnego wypieku i ponownie część odłożyć, niczym drożdżowe perpetuum mobile – tak zwany zakwas.

Zawierający już niewielkie ilości alkoholu zacier trafia do destylatora kolumnowego, który wyciąga esencję o zawartości 50-60% alkoholu. Nie jest to jednak koniec, ponieważ niemal wszystkie burbony są destylowane dwukrotnie. Drugi etap ma jednak miejsce w destylatorze prostym (tzw. pot still), który podnosi woltaż do 63-70% i dodatkowo pochłania wszelkie niepożądane zanieczyszczenia, będące chemicznymi skutkami ubocznymi destylacji.

Na tym etapie otrzymujemy biały płyn o wysokiej zawartości alkoholu, który od kilku lat niektórzy producenci butelkują i sprzedają pod nazwą White Dog (ang. biały pies). Nie można go jednak nazwać burbonem, ponieważ starzenie w nienapełnianych wcześniej beczkach jest kolejnym obowiązkowym krokiem, określonym prawnie dla tej nazwy alkoholu. Najmłodsze, tanie burbony leżakują w ten sposób zaledwie trzy miesiące, jednak dopiero po dwóch latach w drewnie na etykiecie zabutelkowanego trunku może się znaleźć sugerująca zdecydowanie wyższą jakość i bogatsze walory smakowe nazwa straight bourbon.
Wielu producentów – jak w przypadku szkockiej whisky – decyduje się na wieloletnie starzenie swych burbonów w beczkach i stąd biorą się czasem dodatkowe oznaczenia z dokładnym podaniem wieku w rodzaju 7YO czy 23YO.

• straight from the barrel – burbon zabutelkowany prosto z beczki, bez rozcieńczania, charakteryzujący się w związku z tym wysoką zawartością alkoholu

• single barrel – w butelce z takim dopiskiem, zamieszczonym na etykiecie znajduje się burbon z jednej beczki, niemieszanej z innymi partiami

• small batch – dosłownie mała partia, czyli precyzyjnie skomponowana kompozycja, którą destylarnia starzyła w niewielu wyodrębnionych do tego celu beczkach dla osiągnięcia spójnego, charakterystycznego jedynie dla tej porcji profilu smakowego

• double oak – określenie oznaczające, że dana partia produktu leżakowała dwuetapowo, kolejno w dwóch nienapełnianych wcześniej opalonych dębowych beczkach