Limoncello to po włosku zdrobnienie od cytryny i w znaczeniu opisującym odmianę wyjątkowo małych cytryn używane było w literaturze medycznej
i botanicznej od XVI wieku. Włoska medycyna oczywiście już wtedy odwoływała się do zbawiennego wpływu spożywania cytryn na zdrowie, nie mogąc jeszcze dokładnie wiedzieć, że faktycznie owoc ten jest źródłem witaminy C, B, E, rutyny, potasu, magnezu i żelaza, a zawarte w niej terpeny znakomicie pobudzają wytwarzanie śliny i tym samym produkcję soków trawiennych.

Dopiero w XX wieku utarło się nazywanie tradycyjnego likieru, produkowanego z cytrynowej skórki w wielu włoskich domach mianem limoncello,
a w północnych Włoszech także limoncino.

Limoncello prawdopodobnie narodziło się na początku XX wieku, jednak nie jest jednoznaczne, kto jako pierwszy wpadł na pomysł jego produkcji. Jedna z wersji genezy tego likieru mówi o Marii Antonii Ferace, prowadzącej pensjonat na Capri, rajskiej wyspie, położonej niecałe 50 kilometrów na południe od Neapolu. Miała ona uprawiać ogród pełen cytryn i z nich właśnie produkować specjalność lokalu, prowadzonego przez jej bratanka – limoncello. Wersja jest o tyle prawdopodobna, że syn owego bratanka, Massimo Canale, zarejestrował tę nazwę w 1988 roku jako markę produkowanego przez niego na podstawie rodzinnej receptury alkoholu z cytrynowych skórek.

Zresztą gdzie miałoby narodzić się limoncello, jeślil nie nad Zatoką Neapolską? To tam uprawiane są chronione międzynarodowym oznaczeniem pochodzenia IGP cytryny Limone di Sorrento o niespotykanie intensywnie nasyconej olejkami eterycznymi, a więc bardzo aromatycznej skórce, jak również ich nieco mniej kwaśne, równie zachwycająco pachnące kuzynki Limone Costa d’Amalfi (także strzeżone gwarancją pochodzenia IGP). A to właśnie skórka jest w przypadku limoncello najważniejsza.

Tradycyjny przepis zakłada wykorzystanie 12 cytryn na każdy litr spirytusu. Cytryny z Sorrento i ich niedalekie krewne z Amalfi rosną do naprawdę imponujących rozmiarów, zatem jeśli zamiast zdać się na wielopokoleniowe doświadczenie włoskich producentów limoncello, postanowimy zrobić je samodzielnie, pozyskane w tym celu cytryny muszą ważyć przynajmniej 85-90 gramów każda.

Z cytryn zdejmuje się skórkę, bardzo uważnie pozbywając się białego albedo, które nadałoby niepożądanego, gorzkiego smaku likierowi. Otrzymane w ten sposób żółte wiórki należy zalać alkoholem o mocy przynajmniej 90% i pozostawić do maceracji na 30 dni. W tym czasie do alkoholu uwalniają się olejki eteryczne i intensywnie żółty, naturalny barwnik. Cierpliwie przygotowane limoncello, zgodne z tradycyjnym przepisem nie potrzebuje dodatkowych barwników, ani soku wyciskanego z cytryn – smak i kolor to wyłączna zasługa skórki.

Po odcedzeniu z cytrynowych wiórków, macerat miesza się z syropem cukrowym i odstawia się go, by mieszanina dokładnie połączyła się i przegryzła przez kolejnych kilka tygodni.