Sama nazwa brandy wzięła się od używanego od XIV wieku holenderskiego słowa brandewijn, co oznacza dosłownie palone wino. Brytyjscy żeglarze skracali
je ówcześnie do dzisiejszej nazwy. Tego samego pochodzenia są takie określenia, jak polska wypalanka, węgierska pálinka czy niemiecka Weinbrand. Skojarzenie było jasne – do komory alembiku, służącego do destylacji, wlewało się wino i stawiało na ogniu, aby wywołać parowanie alkoholu.

Natomiast Brandy de Jerez to po prostu brandy z Jerez. Jerez de la Frontera to miasto, wyznaczające jeden z wierzchołków geograficznego trójkąta, w obrębie którego produkowany jest ten szlachetny winiak.

Na Półwysep Iberyjski sztuka destylacji dotarła w VIII wieku, kiedy to tereny dzisiejszego południa Hiszpanii podbili Maurowie. Założone tam przez nich państwo islamskie – w porównaniu z intelektualnie zamkniętą z powodu średniowiecznego radykalnego chrześcijaństwa pozostałą częścią Europy – rozkwitało w zakresie filozofii, nauki i sztuki. Co prawda wyznawcy islamu nie mogli spożywać alkoholu, jednak dzięki otwartości na badania w zakresie alchemii czy ludzkiej fizjologii,
w obrębie podbitych przez nich terenów kwitła medycyna i produkcja kosmetyków. Destylacja alkoholowa miała więc drugorzędne znaczenie wobec destylacji leczniczych i zapachowych esencji z ziół i kwiatów.

W XIV wieku gwałtowny rozwój handlu morskiego spowodował zapotrzebowanie na zmniejszenie objętości i zwiększenie trwałości trunków transportowanych
w ładowniach statków. Równolegle powstawały pierwsze europejskie uniwersytety, gdzie mimo nieprzychylnego wobec rozwoju naukowego stosunku duchowieństwa, można było eksperymentować z rozwojem nowych technologii, w tym również destylacji. Szczególne zasługi w tym zakresie przypisuje się pochodzącemu z Aragonii Arnoldowi de Villanova, rektorowi uniwersytetu w Montpellier. Nie tylko on, ale także profesorowie i studenci Uniwersytetu w Salerno czy Uniwersytetu Jagiellońskiego badali ten proces. Wspólnymi siłami środowisk akademickich i kupieckich aparaturę do destylacji usprawniono na tyle,
by brandy stała się popularna na skalę międzynarodową.

Pierwsza pisemna wzmianka o spirytualiach produkowanych na bazie wina w obecnym regionie produkcji Brandy de Jerez pochodzi z drugiej połowy XVI wieku. Rada Miejska miasta Jerez uchwaliła wówczas, że cały podatek od sprzedaży mocnych alkoholi przekaże na budowę jezuickiej szkoły. Ponieważ Marco de Jerez sąsiaduje z jednym z najważniejszych, założonych już przez Fenicjan, portów europejskiego wybrzeża Atlantyku – Kadyksem – w epoce wielkiej żeglugi, odkryć geograficznych i późniejszej kolonizacji zapasy produkowanej tam brandy pełniły istotną rolę w handlu i aprowizacji flot wszystkich europejskich potęg morskich. Dodatkowo charakterystyczne dla regionu wzmocnione wino sherry zyskało w tym czasie olbrzymią popularność w Wielkiej Brytanii, swoją nazwę zawdzięczając zresztą zangielszczeniu miejsca pochodzenia, co wpłynęło pozytywnie również na rozpoznawalność tamtejszej brandy.

Najwięcej destylarni produkujących Brandy de Jerez powstało w XIX wieku, kiedy na całym świecie popularne zaczęło być butelkowanie alkoholi pod konkretną marką, zamiast dotychczasowo praktykowanego sprzedawania ich na beczki bez szczególnych oznaczeń. Z tego samego powodu wzrosła też i ustabilizowała się na przestrzeni różnych roczników jakość trunków, a konkretni producenci zaczęli szczycić się cechami charakterystycznymi i szczególną pieczołowitością
w procesie tworzenia wysokoprocentowych napojów.

Na początku warto zaznaczyć, że nie cały proces produkcji odbywa się w trójkącie Marco de Jerez – większość producentów destylację przeprowadza w miejscu, w którym powstaje potrzebne do niej wino. Większość winnic, z których pochodzi podstawowy surowiec Brandy de Jerez, znajduje się w centralnym regionie Hiszpanii – Castilla-La Mancha. Dwa szczepy prawnie dopuszczone do winifikacji w celu późniejszej destylacji to airén i palomino.

Są dwie metody destylacji, z których korzysta się przy produkcji Brandy de Jerez. Pierwsza zakłada użycie miedzianego alembika o lokalnej nazwie alquitara
i wymaga powtórzenia całego procesu do osiągnięcia pożądanej mocy. Drugi sposób wykorzystuje aparaturę dwukolumnową, przypominającą tę znaną
z produkcji Armaniaku, w której destylowana ciecz parując zbiera substancje aromatyczne z powierzchni wypełnionych winem tacek, nim trafi do schłodzenia
i skroplenia.

Po uzyskaniu od 70 do 94% alkoholu w destylacie, przychodzi czas na jego starzenie, do którego wykorzystuje się beczki po sherry lub dębowe, nienapełniane wcześniej beczki zaimpregnowane z wykorzystaniem sherry. By móc określać swój winiak chronioną nazwą pochodzenia Brandy de Jerez, producent musi pozwolić destylatowi na przynajmniej pół roku leżakowania. Wiele bodegas (tak w języku hiszpańskim mówi się o producentach napojów alkoholowych, a słowo to oznacza dosłownie piwnicę) daje swojej brandy dojrzewać zdecydowanie dłużej – nawet kilkadziesiąt lat. Tym, co jest jednak niezmienne w przypadku każdej butelki z nazwą Brandy de Jerez umieszczoną na etykiecie, to fakt, że jej zawartość starzona była w tak zwanym systemie Solera, polegającym na wzbogaceniu młodych, starzonych krótko destylatów o charakter i złożoność destylatów starzonych dłużej poprzez ich systematyczne mieszanie.

• Solera – tak oznaczane są najmłodsze wersje, leżakujące od 6 miesięcy do jednego roku, zawierające minimum 150 gramów tzw. Lotnych Związków Organicznych (substancji odpowiadających za smak i zapach) w każdym litrze produktu; najczęściej dominuje w nich klasyczny, intensywnie owocowy smak, wyczuwalny w tle alkohol i żywą wytrawność młodego wina, z którego powstają

• Solera Reserva – tak oznaczone są wersje ze średniego przedziału wiekowego, leżakujące od roku do trzech lat, w których zawartość LZO przekracza
  200 gramów na litr produktu; są łagodniejsze i bardziej zniuansowane w smaku od swoich młodszych sióstr, potrafią zaskoczyć dymną słodyczą i nutami drzewnymi

• Solera Gran Reserva – tak oznaczone są najstarsze wersje, w których najmłodsze składniki leżakują powyżej trzech lat, zawierające ponad 250 gramów LZO w litrze produktu; trudno odnaleźć tu w smaku choćby echa młodych win, będącym przecież podstawowym surowcem w jej produkcji, gdyż całkowicie przyćmiewa je przepych suszonych owoców, karmelu, orzechów, wanilii czy nut drzewnych, dymnych i skórzanych