Choć w 1992 roku Unia Europejska utworzyła system ochrony regionalnych produktów rolnych, mając na celu dobro zarówno konsumentów, jak i dbałość o przetrwanie lokalnej kultury, poszczególne kraje – od lat praktykujące własne nazewnictwo w tym zakresie – pozostały przy dotychczasowych oznaczeniach, dopasowując je ewentualnie do unijnych wymogów, koniecznych do uzyskania tzw. PDO (protected designation of origin).
Tak też postąpili Włosi, już od lat sześćdziesiątych XX wieku oznaczając wyprodukowane przy zachowaniu najwyższych standardów jakości, najbardziej charakterystyczne dla danego regionu wina skrótem DOC (denominazione di origine controllata). W 1980 roku – początkowo specjalnie najbardziej wymagających w produkcji, najwyżej cenionych na całym świecie win trzech włoskich apelacji: Brunello di Montalcino, Barolo i Vino nobile di Montepulciano – powstała jeszcze bardziej restrykcyjna kategoria DOCG (denominazione di origine controllata e guarantita).
Warunków uzyskania oznaczenia DOC przez produkowane w ramach danej apelacji wino jest bardzo wiele. I chodzi nie tylko o najwyższą jakość i charakterystykę olfaktoryczno-smakową finalnego produktu, ale także gęstość sadzenia winnych krzewów, wydajność z hektara i dokładnie określony procentowy udział właściwych danemu regionowi odmian winogron, wykorzystanych w winifikacji. Wina takie muszą być również zabutelkowane w regionie, z którego pochodzą po uprzednim odpowiednio długim leżakowaniu, zawierać nie mniejszą, niż wyznaczona, procentową objętość alkoholu i nie wolno sprzedawać ich w pojemnikach większych, niż 5 litrów.
Wina szczycące się najwyższym włoskim oznaczeniem regionalnej jakości – DOCG – spełniają oczywiście wszystkie warunki wymienione powyżej. Dodatkowo przed zabutelkowaniem są degustowane i oceniane przez licencjonowaną państwową komisję sędziowską, a po uzyskaniu aprobaty komisji każdą z butelek chroni się dodatkową, numerowaną rządową plombą, by uniknąć możliwości późniejszego fałszerstwa.
Jeśli zatem stajemy przed koniecznością zakupu włoskiego wina, wybierając takie z dopiskiem DOC lub DOCG na etykiecie, możemy być pewni, że znakomicie opowie nam ono o miejscu, w którym powstało i wielopokoleniowej historii ludu, który często od setek lat produkuje je w ten sam sposób. Nawet jeśli nie trafi ono doskonale w nasz indywidualny gust, da nam świadomość skosztowania najlepszej reprezentacji wina swojego rodzaju i poszerza tym samym nasze degustacyjne horyzonty.
Źródła:
it.wikipedia.org/wiki/Denominazione_di_origine_controllata
eur-lex.europa.eu/legal-content/en/TXT/?uri=CELEX:32012R1151
The Oxford Companion to Wine, J. Robinson, J. Harding, Oxford University Press, 2015
Źródła zdjęć:
Barbera D’Asti – Martinevans123 na licencji Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0
Prosecco Mucha – zdjęcie z materiałów producenta
Zostaw komentarz